Instytut Pamięci Narodowej
Wyszukiwarka

Władysława Piechowska

Władysława Piechowska z d. Buttowt-Andrzeykowicz ps. „Pojata”, „Włada” (2 V 1900 – 21 VI 1987), ur. w Tupałach, pow. kowelski na Wołyniu, córka Tadeusza i Czesławy z Kociejowskich. W 1918 r. ukończyła Gimnazjum Maryjskie w Żytomierzu, w młodszych klasach należała do Bratniaka i Koła Samokształceniowego. Od października 1917 r. należała do POW, była komendantka oddziału żeńskiego. Od stycznia do czerwca 1918 r. odbywała praktykę na oddziale chirurgicznym szpitala miejscowego, równocześnie była adiutantem komendy Okręgu POW. W 1919 r. weszła w skład oddziału partyzanckiego pod dowództwem kpt. Tadeusza Kruka-Strzeleckiego. Dwukrotnie aresztowana przez ukraińców, skazana na śmierć, wykradziona z więzienia przez Okręg Winnicki POW. W kwietniu 1920 r. dostała przydział do Sekcji Kurierek II Oddziału Naczelnego Dowództwa, a następnie do II Oddziału 12. Dywizji Piechoty w Płoskirowie. W lipcu 1920 r. przeszła do Sekcji Propagandy i Oświaty Naczelnego Dowództwa. Została oficerem oświatowym, w randze kapitana, 12. DP w Tarnopolu.


Od 1925 r. należała do Zrzeszenia POW – KN3, a w latach 1933–1939 była prezesem Zarządu. W latach 1928 – 1934 pracowała w redakcji i administracji „Pracy Obywatelskiej” – organu Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, a od 1929 r. była przewodniczącą oddziałów ZPOK w Ołtarzewie i Ożarowie. W 1934 r. przeszła do pracy w Organizacji Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju, jako etatowa instruktorka do spraw pwk na terenie fabryk. W 1937 r. została odkomenderowana do Wydziału WFiPW Kobiet utworzonego przy PUWFiPW, jako kierowniczka Referatu do Spraw Specjalnych (przygotowanie pogranicza polsko-niemieckiego na wypadek napaści Niemiec na Polskę).


We wrześniu 1939 r., z polecenia Komendy Naczelnej OPWK, wyjechała do ewakuowanego do Trawnik PUWFiPW po rozkazy, a stamtąd do miejsca postoju Ministra Spraw Wojskowych, pod Łuck, skąd przywiozła rozkazy dla Kobiecego Batalionu Pomocniczej Służby Wojskowej we Lwowie. Pozostała tam z przydziałem do tegoż batalionu aż do jego rozwiązania w dniu 19 IX 1939 r. Od 22 IX 1939 r. do 16 IX 1940 r. pracowała w konspiracji ZWZ we Lwowie. Aresztowana przez NKWD, przebywała w więzieniach na Zamarstynowie we Lwowie, w Kijowie i w Moskwie, potem w obozie ZSRR Wiatka. Od 1941 r. do maja 1942 r. Komendantka Główna Pomocniczej Służby Kobiet utworzonej przy armii gen. Andersa w Buzułuku. Następnie Inspektorka PSWK w sztabie dowództwa Armii Polskiej w ZSRR, od sierpnia 1942 r. komendantka zbiorczego zespołu kobiet–żołnierzy PSK w Jerozolimie. Zimą 1943 r. przeniesiona do Korpusu Sióstr, wyznaczona na przełożoną sióstr w szpitalu w Kefar Bil pod Rehowodem, gdzie pełniła służbę do 1946 r., następnie siostra ośrodka sanitarnego Szkoły Młodszych Ochotniczek w Barbarze. 28 X 1947 r. zwolniona z PSZ, powróciła do Kraju. Od kwietnia 1948 r. do kwietnia 1950 r. kierowniczka działu organizacyjnego w Wydziale Drobiu Centralnej Spółdzielni Mleczarskiej i Drobiu, następnie do 1960 r. pracowała jako kierowniczka zaopatrzenia w Centrali Chemicznej i w AGRED, w 1961 r. przeszła na emeryturę. Zmarła w Warszawie, pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim. Odznaczona Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Armii Krajowej.

Oprac. Anna Eliza Markert

Opcje strony