Pochodził z ziemiańskiej, patriotycznej rodziny, zamieszkałej na terenie Wschodniej Małopolski (Galicja). Po ukończeniu gimnazjum kontynuował naukę jako student Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, angażując się także w działalność niepodległościową. Przerwał studnia na rzecz służby w cesarsko-królewskiej Armii Austro-Węgier. Przydzielony m.in. do Żandarmerii Krajowej, w 1910 r. awansował do stopnia rotmistrza. W okresie Wielkiej Wojny trafi ł na front; dowodził oddziałami żandarmerii. W połowie 1915 r. oddelegowano go do Naczelnego Dowództwa Lwowa. Za swoją postawę i działalność na rzecz miejscowych Polaków został usunięty ze sztabu i skierowany ponownie do żandarmerii. Z końcem 1918 r. brał udział w walkach z wojskami ukraińskimi o Lwów, a później organizował lokalne siły bezpieczeństwa. W szeregach Policji Państwowej pełnił kolejno stanowiska: komendanta w Małopolsce, zastępcy Komendanta Głównego, a od kwietnia 1922 r. Komendanta Głównego. Od lutego 1924 r. przebywał na emeryturze. Po wybuchu II wojny światowej aresztowany przez Sowietów, prawdopodobnie zamordowany wiosną 1940 r. na terenie USRS. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Obrony Lwowa.
Wiktor Zygmunt Sas-Hoszowski
1873–1940
