Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Idąc w ślady ojca – asesora i podprokuratora w Warszawie oraz sędziego w Suwałkach – ukończył studia prawnicze. W 1915 r. zasilił szeregi warszawskiej Straży Obywatelskiej, a potem Milicji Miejskiej. Z końcem 1917 r. został mianowany kierownikiem Wydziału Policji MSW w powołanym przez Radę Regencyjną rządzie Jana Kucharzewskiego. Uczestniczył w akcji rozbrajania policji niemieckiej w stolicy w listopadzie 1918 r. Po odzyskaniu niepodległości przez Rzeczpospolitą otrzymał zadanie organizacji służb porządkowych na terenie kraju. W styczniu 1919 r. objął szefostwo Naczelnej Inspekcji Policji Komunalnej, następnie do listopada 1921 r. sprawował stanowisko zastępcy Komendanta Głównego Policji Państwowej. Brał udział w pracach na rzecz włączenia korpusu żandarmerii i policji galicyjskiej do policji krajowej. Od października 1921 r. pełnił funkcję komisarza rządu w Warszawie, później szefa Departamentu Bezpieczeństwa MSW. 1 lipca 1923 r. został mianowany Komendantem Głównym Policji Państwowej. Po „zamachu majowym” w 1926 r. opuścił szeregi policji. W latach 1927–1934 sprawował urząd wiceprezydenta Warszawy. W czasie niemieckiej okupacji stolicy działał w Stołecznym Komitecie Samopomocy Społecznej. Aresztowany w marcu 1940 r., przetrzymywany na Pawiaku, następnie w obozie Sachsenhausen. Zamordowany w 1942 r. w obozie Mauthausen.
