Instytut Pamięci Narodowej
Wyszukiwarka

Janusz Jagrym-Maleszewski

1879–1942

Absolwent Akademii Handlowej w Lipsku, po wybuchu I wojny światowej wstąpił (pod pseudonimem „Zygmunt Jagrym”) do Legionów Polskich. Służył w szeregach 1 Pułku Ułanów, walczył w szarży pod Rokitną (13 czerwca 1915 r.), dowodząc plutonem 2 szwadronu. Ciężko ranny, dostał się do niewoli rosyjskiej. Powrócił w listopadzie 1915 r. jako inwalida wojenny (stracił nogę). W kolejnych latach pełnił wiele funkcji wojskowych, m.in. w Tymczasowej Radzie Stanu i Głównym Urzędzie Zaciągu. Z początkiem 1920 r. został przydzielony do pracy w Departamencie IV Ministerstwa Spraw Wojskowych, w czasie bolszewickiego zagrożenia działał w Radzie Obrony Stolicy. Podczas „zamachu majowego” w 1926 r. poparł Józefa Piłsudskiego. Ponadto sprawował funkcję szefa Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od listopada 1926 r. został mianowany Komendantem Głównym Policji Państwowej. Kładł nacisk na fachowe szkolenie funkcjonariuszy, zbliżając polską policję do jej europejskich odpowiedników. W latach 1935–1938 senator RP. Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Ofi cerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)

Opcje strony