Jego starszy brat poległ w kampanii wrześniowej 1939. W okresie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK w Obwodzie Bielsk Podlaski. Od lutego 1945 służył w patrolu samoobrony dowodzonym przez ppor. Władysława Łukasiuka „Młota”, a następnie od kwietnia w oddziale partyzanckim ppor. Teodora Śmiałowskiego „Szumnego”. 11 V 1945 uczestniczył w akcji rozbicia garnizonu KBW w Siemiatyczach.
Po rozwiązaniu oddziału 2 VIII 1945 zdecydował się pozostać w polu wraz z Łukasiukiem i dołączyć do 5. Brygady Wileńskiej AK. W jej szeregach przebywał przez miesiąc, walczył z grupami operacyjnymi NKWD, KBW i „ludowego” WP. Następnie służył w oddziale ppor. Lucjana Minkiewicza „Wiktora” i ppor. Łukasiuka, przemianowanym w lutym 1946 na 6. Brygadę Wileńską AK. W marcu 1946 wyznaczony na stanowisko dowódcy pododdziału żandarmerii, który zajmował się przede wszystkim zwalczaniem przestępczości pospolitej i zdobywaniem środków niezbędnych do funkcjonowania brygady.
Od marca 1947 dowodził 3. szwadronem, sformowanym w wyniku połączenia patrolu żandarmerii z pododdziałem pozostałym po poległym st. sierż. Józefie Babiczu „Żwirce”. W 1947 nie zdecydował się na ujawnienie, trafnie oceniając, że komuniści nie dotrzymają warunków amnestii. Był solidnym dowódcą, jednym z najbliższych współpracowników kpt. Władysława Łukasiuka. Poległ w trakcie operacji „Z” 8 V 1948 pod wsią Ogrodniki; ciężko ranny popełnił samobójstwo, detonując granat na wysokości głowy. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.
