W okresie walk pozycyjnych na przyczółku mostowym „Borysów”, a następnie w czasie naszej akcji likwidowania przełamania frontu na północ od Borysowa, dowodził kpt. Bokszczanin grupami artylerii kierując ogniem przydzielonych baterii zawsze osobiście z zagrożonych niejednokrotnie punktów obserwacyjnych. Podkreślić należy z tego okresu dzielne zachowanie się kpt. Bokszczanina, kiedy dn. 25 V b.r. kontuzjowany odłamkiem granatu wytrwał na punkcie obserwacyjnych pod silnym ogniem artylerii nieprzyjacielskiej, zadając nieprzyjacielowi dotkliwe straty. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 10 grudnia 1920)
Ukończył gimnazjum w Wilnie. Od 1908 w armii rosyjskiej, od 1917 w III Korpusie Polskim na Ukrainie. W walkach z bolszewikami dostał się do niewoli (luty 1918). Po ucieczce dotarł w maju 1918 do I Korpusu Polskiego na Białorusi, akurat w momencie rozbrajania przez Niemców. Do Polski wrócił w styczniu 1919 i wstąpił do Wojska Polskiego. Od 24 stycznia 1919 do 20 kwietnia 1920 w szkolnictwie wojskowym w Rembertowie i Toruniu, po czym od kwietnia 1920 do czerwca 1925 dowódca II dywizjonu 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów. Następnie komendant poligonu artyleryjskiego w Toruniu, a w latach 1926–1928 komendant Szkoły Podoficerów Zawodowych tamże. Od maja 1928 do kwietnia 1929 zastępca dowódcy 11 Pułku Artylerii Polowej w Stanisławowie, po czym od kwietnia 1929 do września 1939 dowódca 10 Pułku Artylerii Ciężkiej w Przemyślu. W kampanii polskiej 1939 dowódca artylerii obrony Przemyśla. Po ewakuacji załogi na wschód dostał się do sowieckiej niewoli. Osadzony w obozie w Starobielsku. Pogrzebany w Piatichatkach, od czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Grób symboliczny na Cmentarzu Starym w Kielcach.
Awanse: podporucznik (1912), porucznik (1912), kapitan (1917), major (1922), podpułkownik (1924), pułkownik (1931), generał brygady (2007).
Bibliografia
CAW, Kol. Gen., Jan Bokszczanin, I.480.786; K. Banaszek, W. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 36.
