Śp. ppor. Bratro w walkach 101 pp odznaczał się wybitną odwagą, walecznością i poświęceniem. W walkach pod Pułtuskiem gdy 3 baon został otoczony, ppor. Bratro prowadząc powierzoną mu kompanię do kontrataku, poległ rażony kulą wroga. Waleczny ten oficer poświęcając siebie uratował inne kompanie baonu od niewoli oraz przykładem zachęcił innych do walki. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 22 maja 1921)
Do 1916 uczył się w gimnazjum w Sanoku, gdzie działał w Polskich Drużynach Strzeleckich i ruchu skautowym, następnie przeniósł się do austriackiej Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie, po czym wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Od 1919 młodszy oficer i instruktor w szkole podoficerskiej w Dęblinie. Od czerwca 1920 dowódca kompanii w nowo sformowanym 101 Pułku Piechoty (dowódcą pułku był jego brat kpt. Jan Bratro), z którym wyruszył na front. W walkach z oddziałami 1 Armii Konnej nad Słuczą i Horyniem na Ukrainie pod koniec czerwca tr. pułk został rozbity i wycofany z frontu na reorganizację. Po przeformowaniu bił się od końca lipca 1920 pod Łomżą i w walkach odwrotowych do Pułtuska, gdzie prowadząc kompanię do kontrataku został ciężko ranny w brzuch. Zmarł kilka godzin później w szpitalu polowym i został pochowany w Pułtusku. W 1923 ekshumowany do grobowca rodzinnego na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku.
Awanse: podporucznik (1919).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Adam Bratro, I.482.74-6880; Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Słownik biograficzny, t. II, 1914–1921, cz. 2, red. B. Polak, Koszalin 1993, s. 25.
