Podczas boju pod Wyszkowem dn. 19 VIII br. Pierwszy przeszedł po spalonym moście przez rz. Bug pod silnym ogniem KM i zebrawszy zaledwie 10 ludzi, nie czekając na resztę wpadł do miasta, siejąc ogromny popłoch w szeregach nieprzyjaciela, czym przyczynił się do opanowania miasta przez pułk. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 17 grudnia 1920)
Ukończył rosyjskie gimnazjum w Humaniu (1914) i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Kijowskim. W 1916 powołany do armii rosyjskiej, ukończył szkołę wojenną w Odessie i jako chorąży wyruszył na front. Po rewolucji bolszewickiej w Związku Wojskowych Polaków w Odessie, gdzie po dotarciu 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego wstąpił w jej szeregi i przybył z nią do kraju. Po reorganizacji w 1919 dowódca kompani, a od lipca 1920 batalionu 31 Pułku Strzelców Kaniowskich. Od stycznia 1925 I oficer sztabu 3 Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza w Wilejce, później dowódca 22 baonu granicznego w Trokach (do września 1927). Następnie m.in. dowódca batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 9 w Berezie Kartuskiej. W latach 1930–1932 w Wyższej Szkole Wojennej. Od listopada 1933 dowódca batalionu 72 Pułku Piechoty w Radomiu, od kwietnia 1934 zastępca dowódcy 34 Pułku Piechoty w Białej Podlaskiej. W latach 1935–1938 szef sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W czerwca 1938 wrócił do 34 Pułku Piechoty jako jego dowódca. Na jego czele, w składzie 9 Dywizji Piechoty, walczył w kampanii 1939. Ciężko ranny 2 września podczas kontrataku swojego pułku w Borach Tucholskich, został odstawiony do punktu opatrunkowego, a następnie przetransportowany do szpitala w Brześciu, gdzie dostał się do sowieckiej niewoli. Jeniec obozu w Starobielsku, pogrzebany w Piatichatkach.
Awanse: podporucznik (1917), porucznik (1919), kapitan (1922), major (1924), podpułkownik (1934), pułkownik (2007).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Wacław Budrewicz, I.482.64-5515; K. Banaszek, W. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 39.
