W czasie zwycięskiej ofensywy od 14 do 25 września br. prowadząc w niezmordowanym ataku na wroga dzielne pułki swojej dywizji płk Szt. Gen. Stanisław Burhardt-Bukacki swoim osobistym bezprzykładnym męstwem, brawurową odwagą połączoną z wybitną inicjatywą potrafił zdobyć nie tylko osobiście sławę nadzwyczaj dzielnego i mężnego oficera dowódcy, lecz zawsze i stale w czołowych liniach, dając przykład odwagi i męstwa swoim podwładnym – w krótkim przeciągu czasu wyrobił z powierzonej Mu dywizji pierwszorzędną bojową siłę. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 4 listopada 1920)
W 1910 ukończył gimnazjum filologiczne w Częstochowie i rozpoczął studia architektoniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie (zaliczył trzy lata). W latach 1909–1910 w Związku Walki Czynnej, 1910–1914 w Polskich Drużyn Strzeleckich. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich, m.in. dowódca II plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej, I batalionu 1 Pułku Legionów, 5 Pułku Piechoty Legionów. Od października 1918 komendant POW okupacji austro-węgierskiej, a od 24 listopada tr. szef Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. W czerwcu 1920 szef sztabu Armii Rezerwowej, od lipca tr. dowódca 8 Dywizji Piechoty i grupy operacyjnej własnego imienia (8 i 10 DP). Od września 1921 do grudnia 1925 dowódca 8 Dywizji Piechoty, od 31 grudnia 1925 do 17 maja 1926 szef Oddziału III Sztabu Generalnego. W latach 1926–1928 II wiceminister spraw wojskowych, 1928–1931 generał do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, od 1933 II zastępca szefa Sztabu Głównego, od grudnia 1935 Inspektor Armii. 3 września 1939 mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Od listopada 1939 do czerwca 1940 przewodniczący Komisji Regulaminowej; kierował akcją ewakuacyjną resztek Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii (był ostatnim żołnierzem, który 25 czerwca 1940 wszedł na ostatni statek ewakuacyjny). Od czerwca do sierpnia 1940 dowódca Obozów i Oddziałów WP w Szkocji. Usunięty ze stanowiska na skutek intryg gen. Izydora Modelskiego. Pochowany na cmentarzu Corstophine Hill w Edynburgu. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 485).
Awanse: podporucznik (1914), porucznik (1914), kapitan (1915), major (1916), podpułkownik (1918), pułkownik (1920), generał brygady (1923), generał dywizji (1936).
Bibliografia
W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny, T. I, Warszawa 2005, s. 140–142; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 33; P. Stawecki, Generałowie Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 90.
