Dnia 29 maja 1920 w szarży pod Wołodarką rtm. Chmielewski otrzymał rozkaz pójścia na pomoc 3 szwadronowi, cofającemu się pod naporem 20 pułku jazdy Budionnego. Rtm. Chmielewski energicznie przeprowadzoną szarżą zmusił pułk bolszewicki do cofnięcia się – w dalszym pościgu rozbił go zupełnie, tak że nieprzyjaciel uciekł w popłochu zostawiając licznych zabitych na placu. (Wniosek na odznaczenie Krzyżem Walecznych, 8 listopada 1920)
Ukończył siedmioklasowy Połocki Korpus Kadetów, następnie jako junkier wstąpił do Mikołajowskiej Szkoły Jazdy w Petersburgu. W formacjach polskich od 7 lutego 1916 – w Dywizji Ułanów, następnie w 1 Pułku Ułanów jako podrotmistrz, dowódca 6 szwadronu. W WP od 11 listopada 1918 jako dowódca 4 szwadronu 1 Pułku Ułanów. W 1922 ukończył oficerską szkołę jazdy w Grudziądzu. Od 7 stycznia 1923 dowódca II, od 16 marca 1924 I dyonu, następnie kwatermistrz 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. W 1927 czasowo zastępca dowódcy pułku. 6 stycznia 1928 przeniesiony do 9 Pułku Strzelców Konnych na stanowisko zastępcy dowódcy pułku; czasowo dowódca pułku. 25 marca 1930 wyznaczony na stanowisko dowódcy 13 Pułku Ułanów. 10 marca 1937 mianowany dowódcą 3 Pułku Ułanów, którym dowodził w kampanii polskiej. Ciężko ranny 19 września w boju pod Tomaszowem Lubelskim. Przewieziony do szpitala w Tomaszowie, uznany przez Niemców za inwalidę, nie został zabrany do niewoli. Po wojnie w Tomaszowie Mazowieckim, tam pochowany.
Awanse: podporucznik (1916), porucznik (1918), rotmistrz (1920), major (1924), podpułkownik (1930), pułkownik (1939).
Bibliografia
CAW, AP, Czesław Chmielewski, I.481.C.1382; Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Słownik biograficzny, t. II, 1914–1921, cz. 1, red. B. Polak, Koszalin 1993, s. 26.
