W wypadzie na obsadzony rejon (…) dnia 12 lutego 1920, jako dowódca pół baonu energicznym uderzeniem w myśl otrzymanego rozkazu i sprytnym manewrem osaczył mimo silnej obsady i oporu rozmieszczony tam pułk bolszewicki, zabierając przy tym kilka KM, kancelarię pułkową i tabor, kuchnię polową i inny sprzęt wojenny. (…) W ogóle por. Czyżewski w wielu okolicznościach bojowych okazał wiele energii i inicjatywy, przy tym spokojną rozwagę. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 18 kwietnia 1920)
Ukończył gimnazjum w Brzeżanach, studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim. Działacz Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W latach 1913–1918 w armii austriackiej, dowódca plutonu i kompanii 100 Pułku Piechoty na froncie wschodnim i włoskim. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, dowódca batalionu 26 Pułku Piechoty, z którym wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od marca 1922 do września 1927 dowódca baonu 25 Pułku Piechoty, następnie kwatermistrz 25 Pułku Piechoty. W latach 1930–1932 dowódca batalionu KOP „Bereźne”. Od 23 marca 1932 zastępca dowódcy 2 Pułku Piechoty Legionów, od 23 lutego 1936 jego dowódca. Skutecznie dowodził pułkiem w kampanii 1939 od Gór Borowskich do Modlina. Od jesieni 1939 w ZWZ/AK. W latach 1942–1943 komendant Okręgu AK Łódź, w latach 1943–1944 komendant Okręgu AK Lwów. Od 1945 pod zmienionym nazwiskiem nauczyciel wiejskiej szkoły w Adamkach w pow. kaliskim. W 1946 ujawnił się i osiadł we Wrocławiu. Pracował w Książnicy-Atlas (Wydawnictwie Kartograficznym) do emerytury w 1968. Pochowany na Starym Cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.
Awanse: podporucznik (1915), porucznik (1919), kapitan (1920), major (1924), podpułkownik (1931), pułkownik (1937), generał brygady (1972).
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 85; B. Szwedo, Czyżewski Ludwik, „Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939–1956”, t. 10, Kraków 2004, s. 39–42.
