Podczas akcji wypadowej pułku na tyły armii Budionnego z Aleksandrii na Równe dn. 5 VII 1920, podczas kontrataku nieprzyjaciela na III batalion 20 pp podporucznik Fanzlau Karol dowódca 12 kompanii nie zważając na huraganowy ogień artylerii bolszewickiej mężnym swym zachowaniem skutecznie oddziaływał na zachowanie się i ducha młodego żołnierza. W kontrataku tej samej akcji świecił przykładem (...). W czasie akcji został b. silnie kontuzjowany z chwilową utratą głosu i słuchu. (Wniosek na odznaczenie Krzyżem Walecznych, 28 grudnia 1920)
Uczył się w rosyjskim gimnazjum w Czugujewie w guberni charkowskiej. W czerwcu 1915 powołany do armii rosyjskiej, ukończył moskiewską oficerską szkołę junkierską. Od stycznia 1918 w Armii Ochotniczej gen. Denikina brał udział w walkach z bolszewikami. W lipcu 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i od września tr. dowodził plutonem, później kompanią III batalionu 20 Pułku Piechoty. Od września 1921 do kwietnia 1930 adiutant batalionu i dowódca kompanii w 86 Pułku Piechoty, w latach 1930–1935 dowódca kompanii 49 Pułku Piechoty. Od sierpnia 1935 wykładowca Szkoły Podchorążych Piechoty i Ośrodka Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie. Od 24 sierpnia 1939 dowódca I batalionu 115 Rezerwowego Pułku Piechoty, a od 7 września dowódca tego pułku. Po kampanii 1939 początkowo w konspiracji, następnie w 1940 przedostał się na Bliski Wschód i otrzymał przydział do ośrodka zapasowego Brygady Strzelców Karpackich. Od sierpnia 1941 zastępca dowódcy 3 Batalionu Strzelców Karpackich, uczestnik kampanii afrykańskiej, odznaczył się w walkach w Tobruku. Od lipca 1943 dowódca 4 Batalionu Strzelców Karpackich. Poległ dowodząc natarciem na wzg. 593 pod Monte Cassino.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1922), kapitan (1928), major (1938), podpułkownik (1943).
Bibliografia
J. Kirszak, Śmierć pułkownika – Karol Reinhold Fanslau na polu chwały, „Polska Zbrojna. Historia”, nr 3/2018.
