Dnia 21 września b.r. pod Brzostowicą W[ielką] gdy nieprzyjaciel rzucił wszystkie swe rezerwy na odcinek V Brygady P[iechoty] L[egionów] chcąc przerwać front i rozpocząć ponownie ofensywę – ppłk Gąsiorowski objął w tak ciężkich warunkach dowództwo 3 pap. (…) Według swych planów pozmieniał pozycje wszystkich baterii i tak energicznie i skutecznie kierował ogniem swej artylerii, iż najzaciętsze ataki przeważających sił bolszewickich załamywały się w tym ogniu. (…) Przez trzy dni trwała zacięta walk, podczas której ppłk Gąsiorowski do ostatniego momentu nie zwątpił w skutek obrony i zapałem zorganizował żołnierzy do walki. W czwartym dniu skoncentrowawszy ogień swej artylerii w jedno miejsce spowodował rozerwanie frontu nieprzyjacielskiego i ułatwił rozwinięcie się naszej ofensywy. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 6 grudnia 1920)
Ukończył gimnazjum we Lwowie (1907) i studia matematyczno-filozoficzne na uniwersytecie w Wiedniu i na Wydziale Filozoficznym UJ (1912). Od 1909 członek Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1913–1917 w armii austriackiej, jednocześnie od 1916 w POW. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim w misjach dyplomatyczno-wojskowych i Ministerstwie Spraw Wojskowych (m.in. adiutant II wiceministra gen. Sosnkowskiego). Od września do grudnia 1920 dowódca 3 Pułku Artylerii Polowej i w zastępstwie III Brygady Artylerii. W latach 1922–1923 kurs doszkalający Wyższej Szkoły Wojennej. Następnie wykładowca w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Od października 1926 Szef Biura Inspekcji w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Od 3 grudnia 1931 do 5 czerwca 1935 szef Sztabu Głównego, następnie dowódca 7 Dywizji Piechoty. Wraz z macierzystą jednostką walczył w kampanii polskiej i 4 września 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Do 1945 jeniec obozu VII A Murnau. Po wojnie na emigracji we Francji. Pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 512).
Awanse: podporucznik (1915), kapitan (1917), podpułkownik (1920), pułkownik (1923), generał brygady (1932).
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 95; P. Stawecki, Generałowie Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 119-120.
