Biogramy Postaci Historycznych

https://biogramy.ipn.gov.pl/bio/wszystkie-biogramy/111371,Ludwik-Karwat.html
28.03.2024, 09:53
wojna polsko-bolszewicka

Ludwik Karwat

(ur. 26 sierpnia 1891 w Krakowie, zam. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan saperów

Instytut Pamięci Narodowej oraz Wojskowe Biuro Historyczne prezentuje sylwetki żołnierzy Rzeczypospolitej – obrońców Ojczyzny, których łączy walka z bolszewickim najazdem w latach 1919-1920. Poprzez biogramy opracowane przez specjalistów z WBH i IPN przybliżamy losy patriotów traktujących służbę odrodzonej Polsce jako swój oczywisty obowiązek.

więcej o projekcie

W nocy z 6/7 czerwca I batalion 13 [pp] przyszedł do m.p. Valez [Wielec]. Bitwa toczyła się aż do później nocy i została przez noc przerwana. Bolszewicy i oddziały I/13 pozostały naprzeciwko siebie na odległość 1000 m. Ogólnej obsady nie można było ocenić z powodu ciemności. Dodnia ledwie świtać zaczęło, por. Karwat dostał od dowódcy pułku rozkaz: karabiny maszynowe na wzgórze na północ od Choniakowa wystawić i jak tylko dobrze widać będzie natychmiast ogień otworzyć. Por. Karwat wywiązał się ze swego zadania świetnie, zrobił napad ogniowy na okopach śpiących bolszewików – strzelał z kompanią bardzo celnie i zmusił ich do odwrotu. (…) Czynem tym uratował od strat 3 baterie artylerii i większą ilość taborów, które obozowały na odległość 1500 m. nie wiedząc o tak bliskim sąsiedztwie bolszewików. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 13 czerwca 1920 [przyznano Krzyż Walecznych])

Ukończył Państwową Szkołę Budowlaną w Poznaniu. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej. W Wojsku Polskim od listopada 1918, od 1919 w 13 Pułku Piechoty. W walkach 1920 uczestniczył jako dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych I batalionu 13 pp.  Około 1922 przeszedł do rezerwy z przydziałem do 69 Pułku Piechoty. Będąc oficerem rezerwy na przełomie 1923–1924 rozpoczął służbę w Kierownictwie Rejonu Inżynierii i Saperów Pińsk (był nadetatowym oficerem 9 Pułku Saperów). W 1924 wrócił do czynnej służby wojskowej w korpusie saperów pełniąc ją m.in. w Okręgowym Szefostwie Budownictwa nr IX jako kierownik referatu, Kierownictwie Marynarki Wojennej i Inspektoracie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie wiosną 1939 będąc w rezerwie personalnej oficerów był kierownikiem budowy. W niewyjaśnionych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli. Jeniec obozu w Starobielsku, pogrzebany w Piatichatkach.

Awanse: podporucznik (?), porucznik (1918), kapitan (1922).

Bibliografia

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojskowego, red. W.K. Roman i J. Tucholski, Warszawa 2003, s. 214; J. Kirszak, Armia Rezerwowa gen. Sosnkowskiego w roku 1920, Warszawa 2013, s. 160, 247, 298, XII.

Opcje strony