3.6.20 r. prowadzi kompanię czołową mając za zadanie zajęcie pozycji wzgórz za Duniłowiczami. Nie bacząc na silny ogień KM, ręcznych i artylerii, zajmuje miasteczko, szybko i śmiało uderza na nieprzyjaciela, zajmuje wzgórza i rzuca się za uciekającym wrogiem. Nieprzyjaciel, rozporządzający dużymi siłami, rzuca się do kontrataku, obchodząc kompanię por. Matuszewskiego z lewego skrzydła, i kompania [jest] zmuszona cofnąć się, lecz po dojściu jej w pomoc kompanii 1 i 4 znów rzuca się do kontrataku, ranny kulą w pierś pozostaje nadal w linii, dopiero druga kula, przecinając jego życie, odbiera mu kierownictwo nad ukochaną kompanią. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 12 czerwca 1920)
Ukończył VII klas gimnazjum, należał do Związku Strzeleckiego. Od września 1914 w Legionach Polskich, służył w 1 kompani I baonu 2 Pułku Piechoty, a od stycznia 1915 w 7 kompani II baonu tego pułku. Początkowo był sekcyjnym, następnie sierż. Po przebiciu się pułku pod Rarańczą (luty 1918) w II Korpusie Polskim. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) w niemieckiej niewoli. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, dowódca plutonu i kompani 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Pochowany na cmentarzu polskich żołnierzy w Duniłowiczch.
Awanse: chorąży (1917), podporucznik (1918), porucznik (1920), kapitan (1922?).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Józef Matuszewski, I.482.70-6301; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny, T. III, Warszawa 2006, s. 116.
