Dnia 11 lipca 1920 r. w odwrocie znad Berezyny, ppor. Niemców Tadeusz otrzymuje rozkaz udania się z półkompanią w przerwę między 2 a 3 pp Leg. na pozycjach pod Mińskiem i wstrzymania atakujących tam bolszewików. Z powodu opóźnienia rozkazu, ppor. Niemców spotyka kolumnę bolszewików maszerującą już na Mińsk. Natychmiast przechodzi do kontrataku, spycha bolszewików za druty, odzyskuje pozycję, biorąc 3 karabiny maszynowe i 150 jeńców do niewoli. Przez całą noc następnie odpiera ataki nieprzyjacielskie, przechodząc kilkakrotnie do kontrataków. W ostatnim kontrataku padł ciężko ranny w głowę i w godzinę później umiera. Czynem swoim uratował pułki od niechybnego oskrzydlenia i klęski. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 15 marca 1921)
Ukończył cztery klasy gimnazjum, należał do Drużyn Bartoszowych i Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 zgłosił się do Legionów Polskich, służył w 3 Pułku Piechoty, a od lipca 1915 w 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich, ranny w kampanii wołyńskiej. Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym, od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca kompanii II batalionu 2 Pułku Piechoty Legionów Ciężko ranny pod Mińskiem Litewskim zmarł w szpitalu polowym.
Awanse: podporucznik (1918).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Tadeusz Niemców, I.482.73-6852; Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Słownik biograficzny, t. II, 1914–1921, cz. 1, red. B. Polak, Koszalin 1993, s. 104.
