W dniu 18 sierpnia 1920 r. był na statku „Stefan Batory” jako ogniomistrz. Przy ostrzeliwaniu statku przez artylerię bolszewicką zachowywał się bardzo odważnie i z wielką przytomnością umysłu. Widząc, że celowniczy przy jednej armacie nie zupełnie dobrze celuje – usiadł na jego miejscu i prowadził dalej sam ogień tej armaty z bardzo dobrym skutkiem. Po kilku minutach został jednakże trafiony dwoma odłamkami szrapnela, spadając z siedzenia przy celowniku rozkazywał jeszcze jak dalej strzelać, a w minutę później skonał. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 28 kwietnia 1921)
Do 1913 ukończył trzy klasy gimnazjum w Nowym Sączu po czym wstąpił do austro-węgierskiej marynarki wojennej, w której służył do początku 1918. Dostał się do włoskiej niewoli. Od listopada 1918 w oddziałach polskich we Włoszech, od 1919 w Armii Polskiej we Francji, z którą w maju tr. wrócił do Polski. Uczestnik walk z Ukraińcami, przejściowo dowódca baterii artylerii. Przeniesiony do Flotylli Wiślanej na statek uzbrojony „Stefan Batory”. Zginął podczas obrony dolnej linii Wisły w okolicach Płocka w walce z sowiecką artylerią. Pochowany z innymi marynarzami w Radziwiu, obecnie dzielnica Płocka.
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Wiktor Nitka, I.482.34-2562; Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Słownik biograficzny, t. II, 1914–1921, cz. 1, red. B. Polak, Koszalin 1993, s. 105.
