Ranny w bitwie pod Hołowczycami nad Bugiem dnia 7 sierpnia 1920. podczas kontrataku na napierającego nieprzyjaciela. (…) Dnia poprzedniego 6 sierpnia 1920. utrzymywał przez długi czas tylko dzięki ustawicznej osobistej swej determinacji most na Bugu (…) odpierając tam ze słabą swą kompanią napór bolszewików, którzy wdzierali się na most całymi kolumnami. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 27 sierpnia 1920)
W latach 1909–1916 kształcił się w I Gimnazjum Humanistycznym w Stanisławowie. Od 10 maja 1916 do 25 października 1918 w austriackim 55 Pułku Piechoty, walczył na froncie włoskim (grudzień 1916 – styczeń 1918), gdzie został ranny. Od listopada 1918 w III baonu strzelców sanockich, brał udział w walkach z Ukraińcami. Od maja 1919 do 7 sierpnia 1920 jako dowódca kompani 18 Pułku Piechoty walczył z bolszewikami na całym szlaku bojowym pułku, aż do momentu zranienia. W 18 pp służył z krótkimi przerwami do 1928, po czym został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty. Od kwietnia 1936 do października 1937 w 55 Pułku Piechoty, po czym wrócił do 35 Pułku Piechoty na stanowisko dowócy III, a następnie I baonu. W kampanii 1939 skutecznie dowodził I batalionem 35 pp. 5 września w rejonie Bydgoszczy szczątkowy 35 pp, mimo całkowitego odcięcia, wyrwał się z okrążenia jako jedyny zwarty oddział polski z Borów Tucholskich. Jego trzon stanowił wówczas I baon. Na jego czele wziął jeszcze udział w następnych walkach Armii „Pomorze”, by ulec 18 września nad Bzurą. 20 września dostał się do niemieckiej niewoli. Po wyzwoleniu przebywał w polskich obozach na terenie Niemiec. W czerwcu 1947 wrócił do kraju. Pochowany w Sanoku.
Awanse: podporucznik (1916), porucznik (1920), kapitan (1924), major (1936).
Bibliografia
CAW, Kol. VM, Kazimierz Poschinger, I.482.1-92; J. Kirszak, Poschinger Kazimierz, „Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939–1956“, t. VIII, Kraków 2002, s. 108, 109.
