[22 września 1920 r.] Rtm. Rakowski d-ca 3-go szwadronu, biegnąc na czele szwadronu, porywał za sobą żołnierzy. Kiedy dostał się nad brzeg rzeki, bez wahania rzucił się do wody; poruszeni przykładem żołnierze poszli za nim, przebyli rzekę wbród i wpław, a wyskoczywszy z wody, poszli na okopy, z których rażono w nasze szeregi z karabinów ręcznych i karabinów maszynowych. Nieprzyjaciel zaskoczony takim rozmachem i brawurą, rozpoczął odwrót, a nawet ucieczkę; okopy zdobyte – zapora więc złamana. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 3 listopada 1920)
Ukończył gimnazjum w Krakowie w 1912 i rozpoczął studia w Akademii Górniczej w Leoben. W latach 1914–1917 w I Brygadzie Legionów Polskich (1 Pułk Piechoty i 1 Pułku Ułanów). W listopadzie 1918 współorganizował 3 Pułk Ułanów. Od czerwca 1919 do listopada 1926 dowódca plutonu, szwadronu, dywizjonu i II zastępca dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926–1928 w Wyższej Szkole Wojennej. Od grudnia 1929 wykładowca taktyki kawalerii w Wyższej Szkoły Wojennej. W latach 1931–1936 dowódca 12 Pułku Ułanów Podolskich, 1936–1939 szef Wojskowego Biura Historycznego. W wrześniu 1939 szef sztabu Frontu Południowego, uczestnik obrony Lwowa. Aresztowany podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej, do sierpnia 1941 więziony w Moskwie. Od listopada 1941 do marca 1942 dowódca Ośrodka Organizacyjnego Armii w ZSRR. Następnie dowódca 8 i 5 Dywizji Piechoty. Od września 1942 do sierpnia 1943 szefe Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, następnie do 1945 dowódca 2 Brygady Pancernej. W latach 1945–1947 dowódca 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Po demobilizacji na emigracji w Argentynie. Autor prac z zakresu historii i taktyki kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950. Pochowany jest na cmentarzu Recolet w Buenos Aires w Argentynie, w grobowcu rodziny Kobylińskich. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 501).
Awanse: podporucznik (1918), porucznik (1920), rotmistrz (1920), major (1924), podpułkownik (1930), pułkownik (1934), generał brygady (1941).
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 154; P. Stawecki, Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1997, s. 211; A. Tuliński, Oficerowie Biura Historycznego i Wojskowego Biura Historycznego w latach 1922–1939 (cz. 1), „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, 4/2019, s. 171, 172.
