W bitwie pod Włocławkiem dn. 15 sierpnia 1920 r., gdy skrzydło lewe przyczółka mostowego wycofało się na lewy brzeg Wisły, otrzymał rozkaz zdobycia oraz obsadzenia zajętego przez nieprzyjaciela przyczółka. Na czele oddziału szturmowego i kaemów „Kaniowa”, wzmocniony kompanią rekrutów 14. pp, oddziału spieszonego 18. pap i 2. pszwol odrzucił o godz. 5.00 16 sierpnia nieprzyjaciela z okopów i obsadziwszy linię, trzymał ją mimo silnego ognia artylerii nieprzyjaciela. Gdy w trzy godziny później bolszewicy nowymi siłami zaatakowali lewe skrzydło, które chwiać się poczęło, ppor. Rohatiner, zostając z małą garstką w okopach, dwoma kaemami odparł przeważającego nieprzyjaciela. Po ponowieniu ataków przez bolszewików zebrał cofające się siły własne i pod huraganowym ogniem nieprzyjaciela poprowadził je do kontrataku i wyparł nieprzyjaciela z okopów. Gdy konnica nieprzyjaciela uderzyła z tyłu, ppor. Rohatiner, wykazując sprawność bojową, rozpoczął akcję powolnego wycofywania się, zadał nieprzyjacielowi znaczne straty i zabierając rannych, wycofał się na lewy brzeg Wisły. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 15 października 1920)
Ukończył gimnazjum we Lwowie. W czerwcu 1916 wcielony do armii austriackiej, od maja 1917 do końca I wojny światowej na froncie włoskim. W maju 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i jako podoficer karabinów maszynowych służył w pociągu pancernym „Smok”, od grudnia tr. w pociągu pancernym „Gromobój” i od czerwca 1920 „Kaniów”. Wziął udział w III Powstaniu Śląskim jako dowódca pociągu pancernego nr 10 „Ludyga” (5. Dywizjon Pociągów Pancernych z miejscem postoju w Bierawie), a od 20 czerwca do 5 lipca 1921 − dowódca tego dywizjonu. Później do czerwca 1922 ponownie służył w pociągu pancernym „Kaniów”. Po demobilizacji mieszkał we Lwowie. Uczestniczył w kampanii 1939, po zakończeniu której w wrócił do Lwowa. 9 grudnia 1939 aresztowany przez NKWD. Więziony w Brygidkach we Lwowie, skąd wywieziony do Kijowa i zamordowany w Bykowni.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1922), kapitan (1939).
Bibliografia
K. Banaszek, W. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 242; M. Gałęzowski, Rohatiner Oswald (1897–1940), por. rez. WP, urzędnik [w:] Z dziejów walk o niepodległość, t. 2, pod red. M. Gałęzowskiego, S. Kalbarczyka, J. Kirszaka, Warszawa 2013, s. 507–512.
