Płk Franciszek Sikorski (…) W czerwcu 1920 r. zajmując na czele swojej brygady odcinek na rzece Jamno – w kierunku Dzisny – odparł kilkakrotne ataki bolszewików, a w czasie odwrotu naszej armii od Dzisny do Warszawy mężnie, wytrwale i umiejętnie kierował podległymi mu oddziałami. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 30 listopada 1920)
Studiował filozofię i chemię na uniwersytecie i politechnice we Lwowie. Od 1909 w Związku Walki Czynnej, potem Związku Strzeleckim. W latach 1914–1917 w Legionach Polskich, m.in. dowódca kompanii 2 Pułku Piechoty, dowódca batalionu 4 i 6 Pułku Piechoty (1916–1917), następnie w POW. W październiku 1918 przedostał się do 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego na Kubaniu i został dowódcą 13 Pułku Strzelców. Walczył z bolszewikami pod Odessą, w czerwcu 1919 przybył z dywizją do Polski i wziął udział w wojnie z Ukraińcami. Po reorganizacji od sierpnia tr. dowódca 28 Pułku Piechoty i XIX Brygady Piechoty, od stycznia 1920 dowódca XX Brygady Piechoty. Od 1921 dowódca piechoty dywizyjnej 9 Dywizji Piechoty, a w latach 1926–1932 dowódca tej dywizji. Od 1923 w stanie spoczynku. W kampanii polskiej 1939 wrócił do służby i 12 września objął Dowództwo Obrony Lwowa. Po kapitulacji załogi (22 września) w sowieckiej niewoli. Jeniec obozu w Starobielsku, pogrzebany w Piatichatkach.
Awanse: porucznik (1914), kapitan (1915), podpułkownik (1918), pułkownik (1920), generał brygady (1927), generał dywizji (2007).
Bibliografia
K. Banaszek, W. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 255; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny, T. IV, Warszawa 2006, s. 233, 234.
