Dnia 3 czerwca 1920 r. w czasie silnego ataku nieprzyjacielskich pułków pod Duniłowiczami z własnej inicjatywy rzucił się ze swą kompanią na nacierającego wroga, mimo rany ciężkiej w nogę zostawał jakiś czas w linii by dodawać otuchy swym żołnierzom, którzy walczyli z kilkakrotnie silniejszym nieprzyjacielem. Mimo, że część obsady własnej wycofała się ppor. Słowikowski rażąc kolumny nieprzyjacielskie własnoręcznie z karabinu wycofał się dopiero wskutek upływu krwi ostatni. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari [przyznano Krzyż Walecznych], 12 czerwca 1920)
W 1913 ukończył Szkołę Handlową w Warszawie, po czym przez trzy semestry studiował tam na Wyższych Kursach Handlowych im. Zielińskiego. Od sierpnia 1915 do października 1917 w Polskiej Organizacji Wojskowej, następnie w Szkole Podchorążych Polskiej Siły Zbrojnej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, od maja 1919 do września 1923 dowódca kompanii, następnie batalionu 36 Pułku Piechoty, przy czym 14 sierpnia 1920 dowodził 236 baonem ochotniczym w boju pod Ossowem, w którym poległo około 400 ochotników z ks. Ignacym Skorupką. W latach 1923–1925 w Wyższej Szkole Wojennej, następnie m.in. w Oddziale IV Sztabu Generalnego, Ministerstwie Spraw Wojskowych, w latach 1934–1937 szef sztabu Brygady KOP „Wilno”, później „Grodno”. Po specjalistycznym przeszkoleniu w Oddziale II Sztabu Głównego od stycznia 1939 kierownik Placówki Wywiadowczej w Kijowie (oficjalnie sekretarz Konsulatu Generalnego RP). Od października 1939 w Paryżu, gdzie od lutego do czerwca 1940 w Oddziale II Sztabu Naczelnego Wodza. W latach 1941–1944 szef Ekspozytury Oddziału II w Algierze, od grudnia 1944 do października 1946 w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Szkocji. Pozostał na emigracji w Londynie, pochowany na cmentarzu Streatham Park w Londynie.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1922), kapitan (1928), major (1936), podpułkownik (1946?), pułkownik (1964), generał brygady (1972).
Bibliografia
CAW, Mieczysław Słowikowski, KW 113/S-2689; T. Dubicki, A. Suchcitz, Oficerowie wywiadu WP i PSZ w latach 1939–1945, T. II, Warszawa 2011, s. 306–312; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 166.
