Nie zważając na niszczący ogień karabinów maszynowych bolszewickich, podporucznik Suryn w jednej chwili rozwinął tyralierę, pociągając za sobą nie tylko jezdnych baterii lecz i ordynansów, kucharzy, stolarzy itd. Gdy bolszewicy byli już o 60 m od pozycji baterii, przyczem przy przodkach walczono już na białą broń, nie zważając na liczebną przewagę wroga i pomimo to, że atakował on pod osłoną domów i płotów, podporucznik Suryn, zagrzewając swym przykładem żołnierzy do walki – porwał ich do kontrataku. Odważnym tym czynem, dzielny ten oficer, nie tylko zmusił bolszewików do panicznej ucieczki, lecz zabrał im dwa karabiny maszynowe i ośmiu jeńców. (…) Pluton 1 baterii, którym dowodził podporucznik Suryn, zajmował otwartą pozycję z powodu braku innego miejsca, ten odważny oficer, nie zważając na ogień obu bolszewickich baterii skierowanych nań, nie zaprzestał ani na chwilę strzelać, dając obsłudze dział piękny przykład męstwa i odwagi. Nie opuścił swego niebezpiecznego stanowiska aż do końca walki, gdy wszystkie ataki skierowane na wieś Misiorówkę zostały odparte. Oficer zadziwiającej zimnej krwi i odwagi. (Wniosek na odznaczenie Krzyżem Walecznych)
W 1911 ukończył szkołę realną w Krośnie, po czym studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej. Od 1912 w Związku Strzeleckim, od 1914 w 2 baterii 1 Pułku Artylerii II Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym w armii austriackiej, od listopadza1918 w niewoli włoskiej. Od grudnia tr. w Armii Polskiej we Francji, w 1 Pułku Artylerii Polowej, z którym wiosną 1919 przybył do Polski. W pułku (od 1 września 1919 przemianowany na 13 Pułk Kresowy Artylerii Polowej) walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Dowódca baterii i dywizjonu tego pułku do 1928. W latach 1928–1930 kwatermistrz 21 Pułku Artylerii Polowej, 1930–1935 dowódca dywizjonu 1 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów, 1935–1939 dowódca 33 Wileńskiego Dywizjonu Artylerii Lekkiej. W kampanii 1939 dowódca 33 Pułku Artylerii Lekkiej, m.in. w obronie Lwowa. Po kapitulacji miasta w niewoli sowieckiej, osadzony w Starobielsku. Pogrzebany w Piatichatkach, od czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Awanse: podporucznik (1919), porucznik (1921), kapitan (1922), major (1927), podpułkownik (1938), pułkownik (2007).
Bibliografia
P. Babinetz, Obrońca Lwowa w 1939 roku. Pułkownik Władysław Suryn (1894–1940) – zarys biografii [w:] Kampania Polska ’39. Militarne i polityczne aspekty z perspektywy siedemdziesięciolecia, red. J. Kirszak, D. Koreś, Wrocław 2011, s. 399–405.
