Biogramy Postaci Historycznych

https://biogramy.ipn.gov.pl/bio/wszystkie-biogramy/111581,Wincenty-Wnuk.html
29.03.2024, 08:40
wojna polsko-bolszewicka

Wincenty Wnuk

(ur. 6 października 1897 w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 w Warszawie) – pułkownik piechoty

Instytut Pamięci Narodowej oraz Wojskowe Biuro Historyczne prezentuje sylwetki żołnierzy Rzeczypospolitej – obrońców Ojczyzny, których łączy walka z bolszewickim najazdem w latach 1919-1920. Poprzez biogramy opracowane przez specjalistów z WBH i IPN przybliżamy losy patriotów traktujących służbę odrodzonej Polsce jako swój oczywisty obowiązek.

więcej o projekcie

Dnia 18 sierpnia 1920 r. w bitwie pod Włodawą uderza na nieprzyjacielską kolumnę z nadzwyczaj wielkim zdecydowaniem się, rozbija ją i bierze 150 jeńców i 3 KM. W późniejszej walce powstrzymuje cały atak nieprzyjacielski ze swą kompanią i zmusza nieprzyjaciela do rozproszenia się po lesie, gdzie zostają wyłapani przez inne oddziały. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 9 stycznia 1921)

Ukończył gimnazjum filologiczne w Lublinie. W latach 1915–1916 walczył w 6 kompanii 2 Pułku Piechoty II Brygady Legionów Polskich. Następnie w szkole podoficerskiej i szkole podchorążych. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim w 8 Pułku Piechoty Legionów, walczył z Ukraińcami i bolszewikami jako dowódca kompanii, a następnie batalionu. W latach 1930–1933 wykładowca taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, 1933–1934 dowódca III batalionu 10 Pułku Piechoty w Łowiczu. Od 9 kwietnia 1934 zastępca dowódcy 72 Pułku Piechoty im. Płk. Dionizego Czachowskiego w Radomiu. Od 15 lipca 1938 dowódca 8 Pułku Piechoty Legionów w Lublinie. Od marca 1939 dowódca batalionu fortecznego KOP „Małyńsk”. 31 sierpnia 1939 objął dowództwo 31 Pułku Strzelców Kaniowskich w 10 Dywizji Piechoty, którym dobrze dowodził w kampanii polskiej. Następnie przez Węgry dotarł w grudniu tr. do Francji. Od lutego 1940 dowódca 3 Pułku Piechoty (później 3 Pułk Grenadierów Śląskich) 1 Dywizji Piechoty (1 Dywizja Grenadierów), na jego czele walczył w kampanii francuskiej, min. w bitwie pod Lagarde. W latach 1940–1944 internowany w Szwajcarii, następnie w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii, w 1946 na stażu w 3 Dywizji Strzelców Karpackich we Włoszech. Po demobilizacji w 1947 wrócił do kraju. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.

Awanse: podporucznik (1918), porucznik (1920), kapitan (1922), major (1928), podpułkownik (1934), pułkownik (1940).

Bibliografia

CAW, Kol. VM, Wincenty Wnuk, I.482.69-6130; W. Kozłowski, Płk Wincenty Wnuk (1897-1987), żołnierz i dowódca września 1939 r. Szkic biograficzny, „Zeszyty Historyczne. Si vis pacem, para bellum: bezpieczeństwo i polityka Polski”, 12 (2013), s. 803–822.

Opcje strony