Instytut Pamięci Narodowej
Wyszukiwarka
wojna polsko-bolszewicka

Franciszek Zarzycki

(ur. 22 grudnia 1888 w Tarnowie, zm. 10 października 1958 w Chicago) – generał brygady, doktor filozofii

Instytut Pamięci Narodowej oraz Wojskowe Biuro Historyczne prezentuje sylwetki żołnierzy Rzeczypospolitej – obrońców Ojczyzny, których łączy walka z bolszewickim najazdem w latach 1919-1920. Poprzez biogramy opracowane przez specjalistów z WBH i IPN przybliżamy losy patriotów traktujących służbę odrodzonej Polsce jako swój oczywisty obowiązek.

więcej o projekcie

Pułkownik Zarzycki Ferdynand, Szef Sztabu Grupy gen. Baranowskiego odznaczył się dzielnym kierownictwem i niezwykłą osobistą odwagą okazaną podczas odwrotu na przestrzeni Łomża – Warszawa. (Wniosek na odznaczenie Krzyżem Walecznych, 2 marca 1921)

Absolwent gimnazjum filologicznego w Tarnowie i Wydziału Filozoficznego UJ (doktorat 1912). Pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Nowym Targu i Tarnowie. W latach 1914– 1917 w Legionach Polskich (adiutant batalionu 2 Pułku Piechoty, adiutant i dowódca batalionu 4 Pułku Piechoty). Od maja 1918 dowódca 2 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej (późniejszy 8 Pułk Piechoty Legionów). Oddziałem tym dowodził w czasie odsieczy Lwowa. Od kwietnia do września 1919 dowódca II Brygady Piechoty Legionów, następnie do kwietnia 1920 komendant Szkoły Aplikacyjnej Oficerów Piechoty w Rembertowie. Od 1 sierpnia 1920 dowódca Grupy Operacyjnej „Ostrołęka”, kilka dni później szef sztabu Grupy Operacyjnej gen. Antoniego Baranowskiego (17 DP i 8 BK), od 11 sierpnia jej dowódca. Od 22 sierpnia do 24 września 1920 dowódca 4 Dywizji Piechoty, którą ponownie dowodził w latach 1924–1927. Od lipca 1927 do stycznia 1930 I zastępca Wiceministra Spraw Wojskowych i Szef Administracji Armii. Przeniesiony w stan nieczynny, od maja 1931 do  marca 1934 minister przemysłu i handlu. 31 maja 1934 przeniesiony w stan spoczynku. Senator IV kadencji (1935–1938) i V kadencji (1938–1939). Po kampanii 1939 przez Rumunię przedostał się na Bliski Wschód gdzie do września 1947 przebywał w tzw. 2 Grupie oficerów bez przydziału. Po demobilizacji początkowo osiedlił się w Wielkiej Brytanii, a po kilku latach w USA w Chicago. Pochowany na cmentarzu St. Adalbert Cemetery w Chicago. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 474).

Awanse: podporucznik (1914), porucznik (1914), kapitan (1915), major (1917), podpułkownik (1918), pułkownik (1920), generał brygady (1924).

Bibliografia

M. Bielski, Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej, Toruń 1995, s. 149–159; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917, słownik biograficzny, t. V, Warszawa 2007, s. 191–193; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 364, 365.

Opcje strony